Mohenjo-Daro je otkriven 1922. godine i još uvek ostaje misterija arheolozima.
Grad nije umro odnosno umirao kao i drugi vekovima, već je umro odmah i iz nepoznatog razloga. Nije ga zarobila vojska, a nije ga uništila ni poplava – izgoreo je. Štaviše, snaga vatre bila je tolika da se kamenje rastopilo (a to nije manje od 1500 stepeni!). Epicentar razaranja je središte grada, prema periferiji se uništavanje smanjuje – klasična slika posledica atomske bombe. I kad bi bilo samo to!
Radioaktivnost desetaka kostura pronađenih na ruševinama Mohenjo-Daro premašuje normu za 50 puta! Razbacani po celom gradu su tzv. tektiti – komadići peska sintezovani u staklenu masu. (U 20. veku, kada su tektiti počeli masovno biti pronalaženi na nuklearnim poligonima, čovečanstvo je otkrilo tajnu njihovog porekla.)
Nuklearno bombardovanje planete
Istovremeno s Mohenjo-Darom, ostali gradovi koji se nalaze u blizini poginuli su od posledica istog čudnog i strašnog požara. Gradovi izgoreli u nuklearnom plamenu nisu samo u Indiji. Drevni Hetitski glavni grad Hattus, Babilon, gradovi Engleske, Irske, Škotske, Turske i Francuske, njima su otopljeni zidovi.
Cela polja tektita pronađena su u jugoistočnoj Aziji (Filipini, Indonezija, Tajland, Malezija, Kambodža, Vijetnam, Laos), Australiji, Evropi (Češka), Africi, Americi (Gruzija i Teksas), severozapadnoj Aziji (regija Aralno more, Kazahstan), pustinja Gobi (zato je pustinja).
Na Zemlji su naučnici pronašli više od 100 kratera promera 2 do 3 km. Postoji 30 levaka u rasponu od 20 do 50 km, 12 od 50 do 100 km, prečnik meksičkog Chicxulub – 170 km, kanadski Sudbury – 250 km, južnoafrički Vredefort – 300 km. Pitanje je: jesu li svi prirodni? Jesu li tamo padale komete ili nešto treće?
I posljednja stvar: Aleksandar Koltypin, kandidat geoloških i mineraloških nauka, veruje da je Zemlja preživjela ne jedan, već 5-6 nuklearnih ratova. Dakle, sve se ponavlja. I više od jednom.